publikacja 03.03.2003 16:09
"A kiedy nadszedł dzień Pięćdziesiątnicy, znajdowali się wszyscy na tym samym miejscu. Nagle powstał z nieba szum, jakby wiejącego silnego wiatru, i napełnił cały dom, w którym przebywali. Ukazały się im też języki jakby z ognia, które się rozdzielały i na każdym z nich spoczął jeden. Wszyscy zostali napełnieni Duchem Świętym i zaczęli mówić innymi językami, tak jak im Duch pozwalał mówić". (Dzieje Apostolskie 2,1-4)
Charles Parham
Zielonoświątkowcy nie uważają tego opisanego w Biblii wydarzenia, zwanego glosolalią za zjawisko jednorazowe. W ich społeczności ma się ono powtarzać często. Za początek swego ruchu uważają glosolalię, do której doszło w czasie chrztu Duchem Świętym w biblijnej szkole metodystycznego kaznodziei Charlesa Parhama (1873-1929) w Topeka (stan Kansas), w styczniu 1901 r. Wierni wpadli wówczas w rodzaj ekstazy i zaczęli mówić językami, których nie znali. Wypowiadali słowa łacińskie, greckie, hebrajskie...
Wydarzenie to poruszyło czarnoskórego kaznodzieję działającego w Los Angeles (Kalifornia), Williama Josepha Seymoura (1870-1922). Celebrowane przez niego nabożeństwa charakteryzowały się dynamicznym entuzjazmem.
William Joseph Seymour
Za apostoła wyznania zielonoświątkowego w Europie uważa się Thomasa Balla Barratta (1862-1940), pastora metodystycznego z Oslo, który podczas pobytu w Ameryce pod koniec 1906 r. przeżył zielonoświątkowe doświadczenie. Po powrocie do Norwegii propagował idee pentakostalizmu także poza granicami swojego kraju. W misyjnych wędrówkach odwiedził również Polskę.
Thomas Ball Barratt
Zielonoświątkowcy w Polsce
Ruch zielonoświątkowy rozwinął się w Polsce na początku naszego stulecia, początkowo na Śląsku Cieszyńskim, a następnie w centralnej i wschodniej Polsce.
W okresie międzywojennym istniały w Polsce dwa niezależne zbory zielonoświątkowe: Związek Stanowczych Chrześcijan, założony w Cieszynie przez Jana Kajfosza w 1910 r. oraz Kościół Chrześcijan Wiary Ewangelicznej, z siedzibą w Łodzi, skupiający wiernych z Polski centralnej i wschodniej. Na czele pierwszego z Kościołów stał w okresie międzywojennym Karol Śniegoń, a na czele drugiego – Artur Bergholc. Zielonoświątkowcy wydawali przed wojną swoje czasopisma: w Cieszynie "Głos Prawdy" i "Śpiewnik Pielgrzyma", a w Łodzi "Przystęp".
Po drugiej wojnie światowej pod naciskiem ówczesnych władz zielonoświątkowcy utworzyli wraz z innymi Kościołami religijną federację: Zjednoczony Kościół Ewangeliczny. Kościół ten należał do Polskiej Rady Ekumenicznej.
W czasie czterdziestoletniego istnienia w łonie zborów wchodzących w skład ZKE zaszły znaczne zmiany o charakterze religijnym i organizacyjnym. Przemiany, polegające na ujednoliceniu religijności według wzorców zachodnich, określa się jako "amerykanizację" pobożności zielonoświątkowej pod wpływem misjonarzy ze Stanów Zjednoczonych.
W 1987 roku Zjednoczony Kościół Ewangeliczny rozwiązano. Kilka lat wcześniej wystąpiło z niego kilka grup wyznaniowych, w tym Protestancka Wspólnota Regionu Bieszczadzkiego. Złączyli się oni z niewielkimi grupami tzw. Prostaków, działających w Bieszczadach zielonoświątkowcach pochodzących ze wschodu, z okolic Tarnopola, którzy odmówili wejścia do ZKE.
W 1987 r. odbył się synod założycielski Kościoła Zielonoświątkowego w Polsce.